,,Wszyscy mamy tajemnice" Harlan Coben

Kilka lat temu namiętnie zaczytywałam się w powieściach Harlana Cobena. Zaczytywałam się to złe słowo - raczej połykałam je w ekstremalnym tempie. Oczywiście najlepsze były te wchodzące w skład serii o przygodach domorosłego detektywa Myrona Bolitara i jego nieodłącznego towarzysza, psychopatycznego Wina. Potem doszłam do wniosku, że w sumie co powieść to podobny schemat i musiałam sobie zrobić długą przerwę.

Wróciłam obecnie sięgając po powieść ,,Wszyscy mamy tajemnice". Jak na ironię jest to wieńcząca cykl książka. Czytając z pewnej perspektywy widzi się schematyzm, zagrania pod czytelnika, pewien komercjalizm. Myron i Win są jak stary wujkowie, który za każdym razem opowiadają te same kawały i serwują te same dobrze znane opowieści, ich działania są przewidywalne i nie bardzo widać aby coś się w ich rzeczywistości zmieniło. Ale wiecie co? Chrzanić to wszystko.

Coben to przede wszystkim świetna rozrywka. I nawet gdy podąża schematem od A do Z, udaje mu się wcisnąć coś co sprawia, że szczęka nam opada. Bohaterowie się nie zmieniają? Po co? Najlepsi są tacy jacy są. Już zaczynając czytać wiemy, że wszystko w jakiś sposób się rozwiąże. Poobijani dotrą do końca. Zleją złych i uratują dobrych. To jest najlepsze.

Trochę inaczej jest tutaj. Po raz pierwszy chyba wchodzimy tak głęboko w życie Myrona. Nic nie jest proste i logiczne. Wychodzą na jaw skrywane rodzinne tajemnice i sprawa bardzo mocno zaważy na życiu wielu osób. Dużo się dzieje i do końca nie wiadomo jak to się skończy. Zaserwowano nam bardzo mocny finał w ostatnim tomie.