poniedziałek, 30 kwietnia 2018

,,Nanga Parbat. Śnieg, kłamstwa i góra do wyzwolenia" Dominik Szczepański, Piotr Tomza


Przyznaję, że jestem człowiekiem leniwym i wygodnym. Fakt, w podróży nie potrzebuję kilkugwiazdkowego hotelu ale bez względnej czystości i chociaż letniej wody na dłuższą metę jest mi ciężko się obyć. Mogę spać na podłodze ale czymś co absolutnie przekracza moje granice jest pchanie się w góry zimą, gdy temperatura spada bardzo poniżej zera, wieje silny wiatr a warunki są absolutnie ekstremalne. I to w imię czego? Tego choć trochę chciałam się dowiedzieć.

O Nanga Parbat zrobiło się głośno ponownie na koniec stycznia za sprawą dramatycznej akcji ratunkowej Adama Bieleckiego i Denisa Urubko, którzy pospieszyli na pomoc Tomkowi Mackiewiczowi i Eli Revol. Notabene, cała trójka (oprócz Urubko) pojawiają się na kartach reportażu, który stanowi  zapis wyprawy z przełomu 2015/2016. To właściwie dwa różne zapisy, dwóch odrębnych spojrzeń na Nanga Parbat - każde z nich odnosi się do innej strony góry i prezentuje zupełnie inną epikę, które w tym czasie, zimowo decydowały się zdobywać szczyt. O ile pierwszy jest raczej mało ciekawy, przegadany, koncentrujący się na mało istotnych zagadnieniach to drugi dużo wyjaśnia i mimo, że nadal nie do końca rozumiem co ludzi pcha na takie szaleństwo to zaczynam ich szanować i dostrzegać w tym obrazie szerszą logikę oraz dużo bardziej złożone zjawisko niż tylko ,,głupi pęd" by być pierwszym tam gdzie nikogo jeszcze nie było.

Dominik Szczepański w drugiej części przeprowadził znaczące rozmowy z czołowymi europejskimi himalaistami, dzięki czemu łatwiej można uporządkować sobie całość zjawiska - zrozumieć historię, to co w ogóle robią oni tam w górze, jak mozolna i trudna jest to droga i jak wiele pociąga za sobą niebezpieczeństw. Mimo, że laikowi wydaje się, że jest to wyprawa na pewną śmierć to ogromną wagę przykłada się do zabezpieczeń i wszelkich zachowań, które mają zniwelować ryzyko do minimum. To wcale nie jest dziki pęd ku szczytowi ale bardzo spokojna i przemyślana akcja, mająca w sobie wiele gracji, spokoju i cierpliwości (widać to szczególnie w pierwszej części pisanej przez Piotra Tomzę).

Trudne i trochę przerażające spojrzenie było na Tomka Mackiewicza, szczególnie w kontekście tego co stało się w tym roku. Tomek został już na zawsze pozostał na górze, która przyciągała go jak magnez. Wiele miejsca zajmuje on w rozmowach z wyprawy 2015/2016 i chyba cały czas w podświadomości tych wypowiedzi pojawia się myśl, że Tomek nie uwolni się od Nangi, chyba wszyscy nie mówiąc tego wprost wiedzieli, że ta akurat góra stała się jego nieubłaganą nemezis. Widzieli jego obsesję i nie umieli się jej przeciwstawić ale i ją rozumieli bo gdzieś po trochę wszyscy jej ulegali, szukając tej nieoczywistej, nie dającej się racjonalnie zaklasyfikować fascynacji, podążając za pierwotnym pragnieniem wolności i przestrzeni.

,,Nanga Parbat" to reportaż, który zaledwie pierwszy, maleńki krok dla mnie na drodze by choć trochę zrozumieć himalaizm. Zakreślił mi trochę idei i pokazał co naprawdę może kierować ludźmi, którzy decydują się coś takiego. Ale mówił też trochę o górze, która przyciąga i wzywa, że niektórzy wielokrotnie pod nią wracają. Warto sięgną!

piątek, 27 kwietnia 2018

,,Życie towarzyskie w XIX wieku" Agnieszka Lisak


,,Życie towarzyskie w XIX wieku" jak sam tytuł sugeruje, książka Agnieszki Lisak to zbiór najważniejszych, najbardziej charakterystycznych elementów Belle Epoque. Najszerszy i najdokładniej scharakteryzowany przez autorkę okres to właśnie II połowa XIX wieku ale nie oznacza to, że dokładnie w tych ramach się ona tylko zamyka. Tak gdzie jest to konieczne i uważane za słuszne sięga do okresów wcześniejszych kończąc nawet na XX-leciu międzywojennym.

Opracowanie składa się z kilkunastu króciutkich rozdziałów, z których każdy opisuje jedno zagadnienie. Przybliżone są tematy związane z zachowaniami, kurtuazją, najważniejszymi rozrywkami jakim oddawali się ówcześni mieszkańcy miast i dworów, relacjami między ludzkimi oraz bardziej prozaicznymi jak stroje, higiena czy jedzenie. Autorka obficie sięga do zachowanych źródeł historycznych takich jak gazety, plakaty informacyjne, pamiętniki czy powieści z epoki by jak najbardziej szczegółowo opisać poszczególne zagadnienia a przy okazji oddać choć trochę ducha epoki. Nie jest jednak łatwo patrzeć na XIX wiek z perspektywy współczesnej. Sama autorka nie ma do tego wystarczającego dystansu. Próbuje nadać swojej pracy lekkości sięgając po żartobliwie-ironiczny, który niestety w wielu miejscach razi i brzmi sztucznie. Dodatkowym minusem są nieustanne powtórzenia - w wielu miejscach pojawiają kilkakrotnie te same myśli, wnioski czy uwagi. Bardzo utrudnia to odbiór całości i prowadza znudzenie.

Praca Agnieszki Lisak jest ważnym punktem dla osób, które chcą dowiedzieć się więcej o życiu towarzyskim. Niezwykłym jest spojrzenie na to jak w przeciągu trochę ponad stu lat zmieniły się kultura naszych zachowań. Wiele elementów, które były czymś oczywistym przez szereg lat zostało wyparte i zapomniane w imię postępu cywilizacyjnego. Zniknęła cała gama zachowań społecznych, wiele rzeczy nabrało tempa, niektóre - na szczęście - odeszły z zapomnienie. Lisak zagląda za ramy pięknych obrazów i romantyczno-idealistycznych wyobrażeń by pokazać, że wszystko miało swoją także prozaiczną stronę. Sama wiele się dowiedziałam i wydaje mi się, że każdy znajdzie tam coś ciekawego.

p.s. WYZWANIE 2018 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu:  102,4 cm - 1,6 cm = 100,8 cm

niedziela, 22 kwietnia 2018

,,Fala gniewu" Winston Graham

 Tytuł oryginału: The Angry Tide

Po raz siódmy wracam do sagi o rodzinie Poldarków. I mimo, że wiele się tam zdarzyło nadal tak samo wciąga i kradnie czas jak na początku.

Życie Rossa jest już zupełnie inne. Nie jest wyrzutkiem i awanturnikiem ale poważanym i szanowanym członkiem społeczności, posłem, kimś o kogo uwagę się zabiega. Ale mimo tego jak wiele w życiu osiągnął swoją pracą i determinacją nadal w głębi duszy pozostał tym kim był: szarpanym wichrami niepokoju, zalanym falą gniewu i targanym emocjami człowiekiem, który próbuje żyć na przekór utartym zasadom. I chociaż w jego małżeństwie pozornie zapanował spokój i wybaczenie, Ross nadal pamięta i nie umie przejść nad zdradą Demelzy do porządku dziennego. Oboje na nowo muszą nauczyć się poskładać swoje życie, szczególnie, że wokół nich zapanują niespokojne czasy i z wieloma tragediami i dramatami przyjdzie im się zmierzyć.

Ta część to jedna z obszerniejszych ale nawet nie wiem kiedy ją skończyłam. Chyba sama się czytała. Faktem, jest że dzieje się dużo, praktycznie w każdym wątku i trudno byłoby mi wybrać ten jeden dominujący. Nadal pierwsze skrzypce grają Ross i Demelza ale nie mniej ważna i wciągająca jest historia Drake i Morwenny, Dwighta i Caroline czy George'a i Elizabeth. Wszystkie te związki przejdą wzloty i upadki, chwile bólu, niepewności, mozolnego i trudnego budowania wszystkiego od początku. Chyba nikomu nie uda się uniknąć zranienia i cierpienia, każda z postaci będzie musiała sama pokonać swoją ,,falę gniewu" i spróbować określić co dla niej jest ważne oraz jak powinna o to walczyć. Niektórzy postąpią głupio, brawurowo, inni wreszcie pokonają strach ale będą i tacy co stracą wszystko. Życie nikogo nie oszczędzi.

Graham to mistrz pisania klimatycznych, pozornie powolnych w swoim rytmie powieści ale mimo to przepełnionych emocjami powieści. Mają swój nurt pełen nieoczekiwanych zakrętów i załomów ale i chwil spokoju. Jedno jest pewne, nie chce się odkładać na półkę takich książek.

p.s. WYZWANIE 2018 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu:  106,2 cm - 3,8 cm = 102,4 cm

czwartek, 19 kwietnia 2018

,,Detektyw Arrowood" Mick Finlay

 Tytuł oryginału: Arrowood
 
Londyn epoki wiktoriańskiej wydaje się być zbyt mały by mogło tam działać więcej detektywów, szczególnie, że prym wiedzie ten najważniejszy - Sherlock Holmes. Gazety co rusz donoszą o jego kolejnych spektakularnie rozwiązanych sprawach. Jest jednak ktoś, kto totalnie nie zwraca na to uwagi, ba, wręcz nie uważa Holmesa za takiego geniusza za jakiego ma go otoczenie. To William Arrowood - również detektyw, specjalizujący się w ,,czytaniu w ludziach" ale przede wszystkim jego klientelą są, ci którzy dysponują skromniejszym budżetem.

Najnowsza sprawa wydaje się prosta - mają odnaleźć zaginionego Francuza. Arrowood wraz ze swoim towarzyszem od razu biorą się do dzieła. Idzie im to jednak bardzo na około. Prosta sprawa się komplikuje, śledztwo zatacza coraz większe koła, pojawiają się nowe wątki oraz kolejni świadkowie i podejrzani. W rozumieniu Arrowood wszystko jednak ma swój cel i ma ujawnić to co zleceniodawczyni przemilczała. I oczywiście po wielu perturbacjach oraz mniej lub bardziej nieoczekiwanych zdarzeniach wreszcie pojawi się rozwiązanie, zupełnie inne od tego czego można się było spodziewać na początku.

,,Detektyw Arrowood" to całkiem sympatyczna powieść detektywistyczna. Delikatny humor miesza się z zagadką oraz poszukiwaniem rozwiązania. Autor stopniowo odsłania fakty, pozwalając spokojnie cieszyć się lekturą. Cały czas jednak buduje klimat wiktoriańskiego Londynu, z jego mrocznymi stronami. Sami bohaterowie także są nietuzinkowi - trochę fajtłapowaty i rozkojarzony Arrowood oraz spokojny i zwrównoważony Barnett. Idealnie się uzupełniają, próbując rozwiązać sprawę. Los bywa dla nich trochę przewrotny, nie raz wpakują się w kłopoty ale całkiem zgrabnie udaje im się z nich wyplątać.

Powieść warta uwagi, szczególnie jeśli lubi się detektywistyczne zagadki osadzone w wiktoriańskich klimatach.

wtorek, 17 kwietnia 2018

,,Byłaś moja" Abby Glines

 Tytuł oryginału: You Were Mine

Po pozytywnych wrażeniach z lektury ,,Wszystko przed nami" postanowiłam iść za ciosem i pozostać w kręgu New Adult. Cóż, tym razem nie było tak miło.

,,Byłaś moja" to historia Trippa i Becky. Osiem lat temu mieli krótki, wakacyjny romans, który skończył się wyjazdem chłopaka. Tripp nie chcą podporządkować się decyzjom wymagającym rodziców, porzuca Becky i ucieka. Ma nadzieję jeszcze kiedyś wrócić po dziewczynę. Los jest jednak przewrotny, Becky nie może mu wybaczyć tego co zrobił oraz tego, że musiała przejść sama przez bardzo dramatyczny okres w życiu. Osiem lat później chłopak wraca i chce odzyskać ukochaną. Nie jest to jednak takie proste.

Z tego co się zorientowałam ,,Byłaś moja" jest dziewiątym tomem całkiem długiej serii. Może to, że chyba wszystkie tomy są ze sobą dosyć mocno splecione zakłóciło mi odbiór fabuły. Cały czas miałam wrażenie, że zbyt łatwo i bezproblemowo wszystko się toczy. Największe problemy i tragedie szybko znajdują swoje rozwiązanie. Całość sprawia wrażenie bardzo powierzchownego i banalnego. Cała nienawiść Becky do Trippa, o której tyle się mówi na początku bardzo łatwo się rozwiewa, właściwie nie wiadomo kiedy. Tak samo jest z dramatem, który dziewczyna ukrywała przed znajomymi - okazuje się być on nieporozumieniem, które w sumie przechodzi bardzo bezrefleksyjnie.

Jakoś nie przekonała mnie do siebie ta powieść. Dwutorowość narracji - podział na narracje z punktu widzenia Trippa a potem Becky bardziej mnie denerwował niż stanowił walor. W sumie takie lekkie czytadełko do szybkiego zapomnienia.

p.s. WYZWANIE 2018 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu:  108,4 cm - 2,2 cm = 106,2 cm

poniedziałek, 16 kwietnia 2018

,,Koronkowa robota. Sprawa Gorgonowej" Cezary Łazarewicz


Kilka lat temu opinię publiczną magnetyzowała sprawa małej Madzi. Wszyscy z zapartym tchem śledzili za pomocą mediów najpierw postępy w poszukiwaniu dziewczynki, potem śledztwo w sprawie zabójstwa, oskarżenie Katarzyny W. a w końcu proces. Sprawa ta przez wiele tygodni była tematem, który podgrzewał emocje a brukowcom zapewniał sprzedaż nakładu. Tutaj prawda bardzo szybko wyszła na jaw, zupełnie inaczej było w sprawie, która o wiele dłużej elektryzowała społeczność w okresie Międzywojnia a i teraz budzi spore emocje i budzi wątpliwości. Cezary Łazarewicz podjął się trudu prześledzenia jeszcze raz jednej z najbardziej znanych zagadek kryminalnych - sprawy Gorgonowej.

Ta sprawa od początku wygląda jak kryminał w stylu Agathy Christi. Wieczór sylwestrowy, zamknięta willa, wewnątrz kilka osób, które od pewnego czasu więcej dzieli niż łączy. Gdy dochodzi do morderstwa nastoletniej Lusi, od razu typuje się tylko jedną podejrzaną - Ritę Gorgon - opiekunkę, byłą kochankę ojca Lusi, która w szale zazdrości ma zamordować tą, której najbardziej zależało na rozpadzie związku. Ale czy na pewno Gorgonowa była winna?

Reportaż zaczyna się fabularną rekonstrukcją wydarzeń jakie rozegrały się w wieczór sylwestrowy w willi Zaremby, potem autor bardzo uważnie przytacza śledztwo - podkreśla zarówno dobre jego strony, jak i wytyka błędy i przeoczenia jakich się dopuszczono. Następnie jest drobiazgowo zrekonstruowany sam proces - pierwszy poszlakowy, który zakończył się skazaniem, jak i drugi apelacyjny. Razem z autorem jeszcze raz przechodzimy wszystko po kolei próbując zrozumieć co właściwie się stało i czy Gorgonowa na prawdę zabiła. Autor nie daje odpowiedzi, bada uważnie, próbując niczego nie przegapić ale sam czas zatarł ślady. Świadkowie nie żyją. A nam pozostaje snucie hipotez.

,,Koronkowa robota. Sprawa Gorgonowej" to wciągający reportaż śledczy. Odwołuje się nie tylko do publikacji prasowych tego okresu ale także do zachowanych akt sądowych, analiz naukowych, eksperymentów procesowych. Na bazie szczątkowych pozostałości próbuje znaleźć rozsądną odpowiedź, kto zabił Lusię. Ale także idzie trochę dalej. Próbuje zrekonstruować powojenne losy Gorgonowej oraz kontaktuje się z jej dwoma, żyjącymi córkami Romusią i Ewą.

Dla każdego, kto choć trochę interesuje się okresem XX-lecia międzywojennego to pozycja obowiązkowa ale wydaje mi się, że innych też zainteresuje. Czyta się to bardzo dobrze niczym thriller prawniczy, fakt nie ma co liczyć na jednoznaczne rozwiązanie ale samemu można wyciągnąć własne wnioski i odpowiedzieć sobie na pytanie: Kto zabił Lusię?

niedziela, 15 kwietnia 2018

,,Labirynt Duchów" Carlos Ruiz Zafón

 Tytuł oryginału: El Laberinto de los Espíritus

Zazwyczaj to ja decyduję o tym jak wygląda u mnie proces czytania: kiedy zrobić przerwę, odłożyć na półkę, podglądnąć zakończenie czy wrócić do jakiegoś fragmentu. Są jednak opowieści, które całkowicie wymykają mi się spod kontroli. Sprawiają wrażenie jak gdyby żyły własnym życiem a ja jestem tylko bezwolną marionetką, która daje się prowadzić przez labirynty słów i wrażeń. Tak właśnie było w przypadku ,,Labiryntu Duchów".

Poprzednie książki z cyklu (z wyjątkiem ,,Więźnia nieba") czytałam dosyć dawno temu - chyba już prawie dekada minęła. Mimo to, czas tutaj nie grał żadnej roli. Fabuła luźno powiązana jest w innymi częściami, sama w sobie stanowiąc nową, fascynującą opowieść. Od pierwszych stron wraca poczucie magiczności, gotyckiego, nierzeczywistego klimatu kultowych powieści Zafona. Akcja, która pozornie sprawia wrażenie sensacji połączonej z kryminałem, przepełniona jest opowieściami o książkach, czytelnikach, prawdzie zaklętej, gdzieś pośród stronic. To także wielowymiarowy obraz Barcelony - Barcelony mrocznej, przesyconej tajemnicami, skrywającej swoje sekrety i niechętnie odsłaniającej swoje prawdziwe oblicze. To pełne mroku oblicze jednak hipnotyzuje, przyciąga i nie pozwala się oderwać, kusi niedopowiedzeniami i swoją tajemniczością.

,,Labirynt duchów" to także niezwykła opowieść o ludziach, powolnym dochodzeniu do prawdy, odkrywaniu tego bolesne i trudne, ogromnej zbrodni i banalnej karze. Wszystko utkane się z magii słów i obrazów. Mimo wszechobecnej grozy i niepewności czasów, chciałoby się przenieść w ten okres i na powrót poczuć urok chwil,zrozumieć wagę zaklętych opowieści oraz poczuć niespieszny rytm życia.

Zafon znów zahipnotyzował i zaczarował czytelników. Dał im poczuć magię swoich opowieści i zamykając swoją historię, zostawił czytelników. Bo gdy dotrze się do końca, chce się aby ta opowieść trwała dalej, by pojawiło się coś jeszcze. Ja jestem zaczarowana :)

p.s. WYZWANIE 2018 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu:  114,4 cm - 6,0 cm = 108,4 cm

,,Carnivia: Bluźnierstwo" Jonathan Holt

 Tytuł oryginału: The Abomination

Tytułowa Carnivia to dosyć specyficzny portal społecznościowy. Jego autor, genialny ale bardzo wycofany informatyk zapewnił jego użytkownikom całkowita anonimowość. Dlatego portal wzorowany na współczesnej Wenecji stał się idealnym miejscem do zakonspirowanych spotkań i wymiany informacji do których dostęp powinni mieć tylko nieliczni. Jeden z tropów w śledztwie jakie prowadzi kapitan Kat Trapp prowadzi właśnie do Carnivii.

Początkowo wydaje sie, że mamy do czynienia z dwoma zupełnie różnymi i w niczym nie podobnymi sprawami. Jest zabójstwo kobiety-ksiedza a równocześnie liczne odwołania do wojny w byłej Jugosławii. Dopiero w miarę rozwoju akcji wątki te zaczynają się łączyć a sprawa wyjaśniać, odsłaniając brutalną i niewygodną dla wielu osób prawdę.

Sama fabuła byłaby może bardziej wciągająca gdyby nie była aż tak poszatkowana. Mnóstwo różnych wątków, tropów, sugestii i odwołań zamiast coraz bardziej zaciekawiać i bardziej wciągać czytelnika w akcję, wprowadzają chaos. Wszystko wydaje się być wyrwane z zupełnie innych stron, w żaden sposób że sobą nie powiązane. I chociaż finalne rozwiązanie całkiem zgrabnie łączy wszystko w jedną całość, niesmak pozostał. Finał zresztą jest dość niejednoznaczny i sugerujący coś więcej. Z ciekawości, prawdopodobnie, sięgnę w przyszłości po pozostałe tomy trylogii ale póki co daje sobie spokój.

czwartek, 12 kwietnia 2018

,,Portret wisielca" Marcin Wroński



W cyklu o komisarzu Maciejewskim cenię sobie przede wszystkim klimat: ciężki, duszny, pełen niuansów, niedopowiedzeń, zagrożenia. Samo śledztwo a także co zazwyczaj ważne jest w innych kryminałach, czyli rozwiązanie, tutaj zawsze jakoś schodzi na drugi plan i rozmywa się. Zazwyczaj trudno jest liczyć na triumf sprawiedliwości, częściej spotykana jest milcząca zgoda na poznanie prawdy ale bez wyciągnięcia z niej konsekwencji. Jest to mocny wyróżnik prozy Wrońskiego, za który go cenię.

,,Portret wisielca" to tom, w którym nastąpił powrót do starych, dobrych czasów przedwojennych. Maciejewski musi zmierzyć się z dwoma samobójstwami studentów: jednego z żydowskiej jesziwy, drugiego - KUL-u. Pozornie niepowiązane sprawy zaczynają się łączyć i wyciągać za sobą całą gamę podobieństw i różnic. Dochodzą do głosu religijne animozje przez które wyraźnie widać stosunki panujące w Lublinie lat 30-tych XX wieku.

,,Portret wisielca" bardzo powoli się rozkręca. Na początku trudno było mi wejść w klimat miejsca i zdarzeń. Dopiero po chwili zaczynamy widzieć więcej. Pojawia się cała skomplikowana układanka złożona z niedopowiedzeń, insynuacji, mniej lub bardziej widocznego antysemityzmu przeplatana młodzieńczym buntem i starczą manipulacją. Wszystko to tworzy skomplikowany obraz, gdzie ważne jest poszukiwanie ale niekoniecznie rozwiązanie. Ważne jest tropienie i powolne łączenie nitek a nie sam ostateczny obraz. Sama śledztwo nie wisi w próżni ale umieszczone jest w bardzo konkretnym czasie i środowisku co tylko jeszcze bardziej komplikuje jego rozwiązanie.

Powrót do cyklu o Maciejewskim to zawsze dobry wybór, przynajmniej według mnie. Polecam!

p.s. WYZWANIE 2018 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu:  116,5 cm - 2,1 cm = 114,4 cm

wtorek, 10 kwietnia 2018

,,Wszystko przed nami" Samantha Young

 Tytuł oryginału: Play On

Już na wstępie chcę zaznaczyć, że ta książka jest dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Dlaczego? Już wyjaśniam. Nie przepadam za wszechobecną literaturą erotyczną chociaż lubię i często sięgam po romanse lub romantyczne opowieści. Tak mniej więcej raz, dwa razy do roku zdarza mi się przeczytać w ramach odmóżdżenia właśnie coś z erotyków. Zazwyczaj to mi wystarcza na długo i zawsze do mechanicznego oraz dosadnego a czasami wręcz wulgarnego poziomu sprowadzane są relacje międzyludzkie i seks. Dotychczas nie czytałam jeszcze nic Samanthy Young ale gdzieś podświadomie umieściłam jej prozę w tych rejonach. Szukając ostatnio kolejnego odmóżdżacza z tego powodu zdecydowałam się właśnie na ,,Wszystko przed nami". I przepadłam.

Powieść to właściwie romans z prawdziwego zdarzenia. Opowiada skomplikowaną, pełną zakrętów i dramatów historię dwojga ludzi, którym zanim uda się być razem będą musieli pokonać wiele przeszkód oraz odnaleźć w sobie to co jest dla nich najważniejsze. Autorka snuje swoją opowieść tak, że praktycznie angażuje całą gamę emocji oraz bardzo plastycznym i lekkim stylem pisania odwołuje się także do sfery zmysłowej. To opowieść gdzie się śmiejemy ale i płaczemy, wzdychamy z zachwytu oraz rozczulenia ale i zgrzytamy zębami ze złości, jesteśmy wzruszone ale równocześnie zarumienione i pobudzone. Ale to zaledwie jedna strona te historii. Druga jest dużo bardziej skomplikowana. Mówi o trudnym dorastaniu, radzeniu sobie ze stratą bliskich, poznawaniu na nowo samego siebie, popełnianiu błędów i ponownym odkrywaniu siebie.

Można zarzucić historii Nory i Aidana, że los się na nich uwziął i obarczył ich ciężarem bólu oraz strat dużo większym niż przeciętny ale czyż życie nie jest czasem okrutne i niesprawiedliwe. Styl narracji sprawia, że wszystko brzmi wiarygodnie oraz nie ma się wrażenie sztuczności.

Przyznam, że zostałam kupiona przez Young. Jeśli jej pozostałe książki są na podobnym poziomie to będę po nie częściej sięgać. Bo trzeba mieć dar żeby umieć zrównoważyć tak opowieść aby z pozornie prostego i banalnego tematu stworzyć coś niebanalnego i wciągającego bez reszty. To chyba jedna z tych książek, które równocześnie chciałam szybko przeczytać ale także żałowałam, że nie mogę trochę dłużej pobyć z bohaterami. Polecam!

sobota, 7 kwietnia 2018

,,Płyń z tonącymi" Lars Mytting

 Tytuł oryginału: Svøm med dem som drukner

Edvard został wychowany przez dziadków na zapomnianej przez Boga i ludzi norweskiej wsi. Jego świat jest prosty i tak boleśnie zwyczajny - ziemniaki, owce, farma. Jednak gdzieś podświadomie czuje, że w jego przeszłości jest schowany sekret. Dopiero po śmierci dziadka i pozostaniu samemu na farmie zdecyduje się zmierzyć z tym co wszyscy przed nim ukrywali. Ruszy w podróż śladem zmarłych członków swojej rodziny by odnaleźć własną tożsamość i zrozumieć to teraźniejszość. To co odnajdzie określi go jako człowieka, przy okazji pozna tajemnice, które sięgają czasów I wojny światowej.

,,Płyń z tonącymi" to powieść, która mnie pochłonęła. Spokojny, jednostajny rytm sprawia, że z każdą stroną coraz bardziej zanurzamy się w opowieści, która nieustannie ewoluuje i zmienia się. Pozorna monotonności i stałość stylu przynosi kolejne zaskoczenia oraz nieoczekiwane odkrycia. Jak kropla drąży skałę poprzez swoją nieustępliwość, tak rytm wnika coraz bardziej w umysł czytelnika i drąży go coraz bardziej snując opowieść o zdradzie, miłości, sile nadziei, walce z przeciwnościami, pożądaniu. Wszystko co ludzkie znajduje swoje odbicie w historii Edvarda. Mistrzostwo w operowaniu słowem rewelacyjnie oddaje nastroje i emocje, czujemy na własnej skórze to co bohater i tak jak on chcemy doprowadzić wszystko do końca - do momentu gdy trzeba podjąć decyzję.

Powieść to po prostu dobra opowieść, taka w która zagłębia się i która pochłania. Prosta historia rodzinna, która okazuje się być czymś więcej. Taka w której przeszłość miesza się z teraźniejszością i dopóki się ich nie uporządkuje nie można liczyć na przyszłość. Mnie zaczarowała i mam nadzieję, że Was też.

p.s. WYZWANIE 2018 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu:  119,8 cm - 3,3 cm = 116,5 cm

piątek, 6 kwietnia 2018

,,Pirania" Clive Cussler, Boyd Morrison

 Tytuł oryginału: Piranha

Co jakiś czas lubię sięgnąć po typową przygodówkę. Szczególnie, że ostatnio sporo przemieszczam się komunikacją miejską miałam nadzieję, że ,,Pirania" okaże się dobrym wyborem. Z zasady oczekiwałam szybkiej akcji, nagłych zwrotów akcji, wybuchów, walki, tego, że dobry skopią złych a gdy na dodatek dołoży się do tego zagadkę z przeszłości - czyż może być lepsza lektura na długie trasy? 

Teoretycznie wszystko się zgadza ale powieść Cusslera bardzo, ale to bardzo mi nie podeszła. Już na wstępie coś nie zagrało. Prolog był obiecujący - sugerował spektakularne odkrycie, które może zaważyć na losach świata. Niestety wątek umarł na ponad połowę książki. Dalej jest tylko miks kolejnych bardzo sensacyjnych scen, ujawniających umiejętności bojowe załogi super-statku Oregona. Długo miałam mętlik w głowie bo jakoś nic do niczego mi nie pasowało. W sumie wszystko żyło sobie własnym życiem, przeplatane skomplikowanymi technicznymi szczegółami. Może nie znam stylu pisania autora ale wszystko wydawało mi się z innej parafii i trudno było mi sobie wyobrazić, że da się to jakoś sensownie połączyć pod wspólnym tytułem. Cóż, autorzy podjęli ten trud i gdzieś po połowie pojawia się coś co ma okazać się rozwiązaniem oraz ujawnia się arcywróg. Akcja w tym momencie przyspiesza ale wcale nie sprawia to, że jest lepiej. Nadal wszystko traktowane jest po macoszemu i połączone  najprościej jak się da. Niby w przygodówkach nie oczekuje się skomplikowanej logiki ale jakieś minimum jest potrzebne a tutaj nawet tego brakuje. Dobrzy bardzo łatwo rozwiązują sprawę, rozwalają złych a na koniec piją piwo i są happy.

Tylko, że ja nie jestem happy. Chciałam przygody, emocji, szybkości i akcji w dobrym wydaniu a tutaj się nie doczekałam. Jest topornie i wręcz łopatologicznie. Zero kreatywności połączone z powciskanymi na siłę wszelkimi możliwymi schematami, które zaledwie luźno się ze sobą łączą. Chyba jedyny plus to mało obszerna forma. Powieści spod marki Clive Cussler na razie mnie do siebie nie przekonały - chyba zostanę przy Jamesie Rollinsie.

wtorek, 3 kwietnia 2018

,,Krzyk Maorysów" Sarah Lark

Tytuł oryginału: Der Ruf des Kiwis

Bardzo nie lubię kończyć czytelniczej wędrówki z postaciami, które zapadły mi w pamięć, szczególnie gdy ich losy obejmują spory szmat czasu. A tak niestety było z bohaterami trylogii nowozelandzkiej Sarah Lark.

,,Krzyk Maorysów" to trzeci, wieńczący opowieść tom. Na pierwszy plan wysuwa się kolejne pokolenie. Centrum opowieści stanowią Gloria, Lilian i Jack. Ich losy będą nie mniej splątane niż ich poprzedników. Wydaje się wręcz, że los jeszcze bardziej ich doświadczy. Poznają zarówno miłość, szczęście jak i ból rozłąki, przeżyją śmierć bliskich, zostaną boleśnie zranieni na duszy i ciele ale mimo wszystko jak zawsze dojdzie do głosu rodzinny upór, siła woli oraz pragnienie życia. Gloria i Lilian muszą przejść sporo, zawalczyć o to na czym im naprawdę zależy by stać się godnymi swoich poprzedniczek.

Opowieść Sary Lark to nie tylko barwna i pasjonująca opowieść o ludziach i uczuciach jaki nimi targają. To także świetna opowieść historyczna - szczególnie w tym tomie widać szerszy kontekst historyczny, część wydarzeń rozgrywa się bowiem na tle I wojny światowej - oraz społeczno-obyczajowa z elementami wnikliwego studium kulturalnego, skupiającego się na społecznościach maoryskich. Autorka ciekawie i bardzo plastycznie przywołuje obrazy Nowej Zelandii, zarówno środowiska przyrodniczego jak i opisy ludzi tam zamieszkującego. Czytając ma się wrażenie, że przeniosło się w czasie by na własne oczy zobaczyć to wszystko co Lark przenosi na karty powieści.

Ten tom tak jak poprzednie obfitował w wiele dramatycznych wydarzeń, nieoczekiwanych zwrotów akcji, momentów niepokoju oraz chwil radości czy miłosnych uniesień. Jak w życiu dobre przeplata się ze smutnym i złym a opowieść płynie bardzo naturalnym rytmem pozwalając czytelnikowi zatopić się w nim. Jest możliwość i się uśmiechnąć ale i wzruszyć. Cóż, to po prostu historia, którą chce się czytać.

p.s. WYZWANIE 2018 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu:  123,8 cm - 4,0 cm = 119,8 cm