piątek, 31 marca 2017

,,Urodzony w Casal di Principe" Amadeo Letizia, Paola Zanuttini


Tytuł oryginału: Nato a Casal di Principe

,,Urodzony w Casal di Principe" to nie powieść, to nie fikcja literacka. To prawdziwa historia opowiadająca o wczesnej dorosłości włoskiego producenta filmowego Amadea Letizii. To książka, która już przez swój tytuł może zelektryzować i przyciągnąć wielu Włochów. Magnesem będzie enigmatyczne i tajemnicze Casal di Principe. Co w nim jest takiego dowiedziałam się dopiero po skończeniu czytania.

Casal di Principe po miejscowość w południowych Włoszech, leżąca w regionie Kampanii. Mała mieścina osławiona przez działalność Kamorry, czyli zbrojnej, tajnej organizacji przestępczej. Przewodnikiem po Casal di Principe zostaje Letizia. Powraca tam po latach by uporządkować swoje wspomnienia oraz wyjaśnić okoliczności towarzyszące tajemniczemu śmiertelnemu wypadkowi brata Leonardza oraz podjąć próbę rozwiązania zagadki zaginięcia drugiego z braci, Paola.

Rozczaruje się każdy, kto liczy na mroczną, dobitną oraz bardzo realistyczną opowieść o włoskiej mafii. ,,Urodzony.." jest powieścią bardzo subiektywną i prywatną. To opowieść o boleśnie doświadczonej rodzinie, która tylko zahacza o porachunki mafijne. Wszystko koncentruje się na rodzinie Letizia i z ich perspektywy widzimy tylko maleńki wycinek działalności przestępczej z przełomu lat 80-tych i 90-tych. Dla przeciętnego, nie znającego kontekstu oraz realiów tych czasów książka jest bardzo enigmatyczna i powierzchowna. Brakło w niej obiektywnego, zewnętrznego spojrzenia. Tak na prawdę, głos ma tylko Amadeo oraz jego rodzice. Brakuje raportów policyjnych (błędnie i chaotycznie prowadzone śledztwa przez niekompetentnych karabinierów) oraz wypowiedzi innych świadków tych wydarzeń (nie pamiętają, nie chcą mówić, nie żyją).

Amadeo Letizia z pewnością jest ważnym głosem. Mówi o czymś co jeszcze do niedawna było tematem tabu. Mówi o włoskiej mafii i pewnie we Włoszech jego relacja ma znaczenie. Jednak dla przeciętnego Polaka jest powierzchowna, pozbawiona wnikliwego i szerszego przedstawienia środowiska. A i sam bohater to postać prawie anonimowa. Daje zaledwie ułamek wiedzy i nie wywołuje żadnych skojarzeń, więc trudno się dziwić, że jej wydanie w Polsce przeszło prawie bez echa.

środa, 29 marca 2017

,,Podarunek" Cecelia Ahern

Tytuł oryginału: The Gift

Chyba każdy, kto zaczął już swoją drogę zawodową zna momenty gdy wydawać by się mogło, że najlepszym rozwiązaniem byłoby nie wychodzić z biura. Ja także miałam taki epizod i wspominam go jako ,,mroczny okres". Nie jest to nic dobrego ale idealnie pokazuje co dla nas jest ważne i jak rozkładamy priorytety.

Główny bohater powieści ,,Podarunek" - Lou, to zabiegany pracoholik. Jego głównym priorytetem jest praca i uznanie, które coraz bardziej marginalizują rodzinę. Mężczyzna ciągle pędzi, próbuje być w dwóch miejscach na raz po to aby zdobywać kolejne szczeble kariery pozwalając by to co na prawdę istotne umykało mu. Przypadkowe spotkanie z bezdomnym Gabe'm wywraca cały świat Lou do góry nogami. Nagle dostrzega to co tyle razy ignorował i bagatelizował.

,,Podarunek" to powieść, którą chyba powinno się czytać w grudniu. Idealnie wpisuje się w magiczny, rodzinny czas oczekiwania na Święta. Ale to wcale nie oznacza, że jest to powieść sezonowa. Autorka w pozornie banalnej, naiwnej historii zabieganego pracoholika zmieściła uniwersalną i bardzo mądrą opowieść o tym co ważne. Zmusiła do radykalnego wyhamowania i zastanowienia się nad własnymi celami. Kazała nam popatrzeć z boku i ocenienia tego jak wygląda życie każdego z nas. Czy pędzimy po karierę, tracimy czas na puste przyjemności, czy znajdujemy chwilę dla bliskich i przyjaciół? Magia powieści wzrusza i dotyka delikatnych obszarów duszy.

,,Podarunek" to moje pozytywne zaskoczenie. Oczekiwałam tylko lekkiego czytadełka, nie myślałam, że pod tą powłoczką znajdę tak mądrą i wartościową opowieść. Polecam!

Książka przeczytana w ramach BOOK TOUR, za zaproszenie do którego dziękuję Kasi z bloga ,,Recenzja Pisana Emocjami".

  p.s. WYZWANIE 2017 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu: 126,0 cm - 2,3 cm =  122,7 cm              


poniedziałek, 27 marca 2017

,,Tchnienie śniegu i popiołu" Diana Gabaldon

Tytuł oryginału: A breath of snow and ashes

,,Tchnienie śniegu i popiołu" to kolejny tom z cyklu ,,Obca". Właściwie, jego struktura w niczym się nie różni od tego, do czego wcześniej przyzwyczaiła nas Diana Gabaldon. Wnikliwie i bardzo szczegółowo opowiada o kolejnych latach wspólnego życia rodzin Fraser i McKenzie w latach 70-tych XVIII wieku.

Sytuacja polityczna tego okresu staje się coraz bardziej napięta. Czuć w powietrzu nadciągającą wojnę o niepodległość stanów Ameryki. Bohaterowie, czasem wbrew sobie zostają zaplątani w dziejową zawieruchę i zostają zmuszeni do zdecydowanego opowiedzenia się po którejś ze stron konfliktu. Ale powieść Gabaldon to nie tylko polityka - to także fascynująca opowieść o życiu, miłości, przyjaźni i poświęceniu. Na szczęście autorka zafundowała nam w tym tomie więcej akcji oraz zaskakujących zwrotów fabularnych. Momentami idealnie stopniowała napięcie i pochłaniała na długie chwile, ale nie byłaby sobą gdyby w prawie takich samych proporcjach nie dokładała małoistotnych detali i niepotrzebnych wtrąceń. Gdzieś jednak w całościowym rozrachunku wychodziło jej to na plus bo jej opowieści nabierały realizmu  i jakoś nie można zarzucić żadnemu rozwiązaniu niekonsekwencji czy braku logiki. Mozolnie i drobiazgowo buduje tło, na którym absolutnie wszystko może się zdarzyć.

Drugim dużym plusem w tej części jest Claire. Na szczęście,zgubiła wcześniejszą irytującą manierę wszystko wiedzącej. Stałą się bardziej ostrożna, więcej obserwuje, nadal próbuje pomóc wszystkim na około ale robi to z ogromnym taktem. Dużą przyjemność sprawiło mi obserwowanie jej w tym tomie - oczywiście, zawsze znajdzie się w centrum zdarzeń ale nie jest to aż tak nachalne jak wcześniej bywało. Chyba, że już po prostu się do tego przyzwyczaiłam?

,,Tchnienie śniegu i popiołu" wypadło bardzo pozytywnie. Na nowo zainteresowało mnie przygodami Fraserów. Znowu poczułam ten wyjątkowy klimat. I po raz kolejny chcę dowiedzieć się co będzie dalej. Ale chyba muszę trochę odsapnąć, przed kolejnym maratonem czytelniczym z ,,Obcą".

p.s. WYZWANIE 2017 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu: 133,7 cm - 7,7 cm =  126,0 cm              

piątek, 24 marca 2017

,,Wiosna pełna tajemnic" Lisa Kleypas

Tytuł oryginału: Scandal in Spring

Pozostała już tylko jedna niezamężna ,,paprotka" - romantyczna Daisy Bowman. Dziewczyna ma niezaprzeczalny urok, ogromne pokłady świeżości i wdzięku ale wszystkich kawalerów odstrasza jej romantyczna natura, inteligencja oraz nietypowe jak dla damy zachowanie. Zniecierpliwiony ojciec w końcu stawia ultimatum albo dziewczyna szybko znajdzie męża albo wyśle ją z powrotem do Stanów i tam wyda za swojego asystenta, Matthew Swifta. Byłe już paprotki podwajają wysiłki by znaleźć idealnego kandydata dla Daisy, ale co będzie gdy ten nieodpowiedni okaże się idealnym...

,,Wiosna pełna tajemnic" to urocze zamknięcie całego cyklu. Zarówno Daisy jak i Matthew okrywają swoje inne, lepsze oblicze. Będą musieli na nowo nauczyć się na siebie patrzeć i zacząć dostrzegać to co jest oczywiste - to oni są sobie pisani. Na nic zdadzą się wymówki i kluczenia, przyjdzie moment kiedy staną twarzą w twarz z prawdę a łączące ich uczucie wybuchnie pełną siłą. Oczywiście, nie może być dobrzej opowieści bez dramatyczny zwrotów akcji. Ale bez obaw, bohaterowie zwalczą to co ich rozdziela, pokonają trudy oraz zawirowania by cieszyć się zasłużonym szczęściem.

Szkoda, że to już ostatnie moje spotkanie z cyklem ,,Wallflowers". Trudno rozstawać się z ciepłymi, sympatycznymi, pełnymi humoru i inteligencji bohaterami. Całość delikatnie wzruszała i dotykała każdej choć troszeczkę romantycznej duszy. Idealne ,,Guilty Pleasure" zapewniające relaks po ciężkim tygodniu. Polecam!

p.s. WYZWANIE 2017 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu: 135,6 cm - 1,9 cm =  133,7 cm              

,,Maluchem przez Afrykę" Arkady Paweł Fiedler


Afryka kojarzy mi się z tajemnicą, sekretem i niezwykłymi przygodami. Afryka - to dla mnie wspomnienie czasów, gdy zaczytywałam się w powieściach Juliusa Verne, przygodach Tomka Wilmowskiego oraz niecierpliwie wyszukiwałam informacji o wyprawie Livingstona i Stanleya. Zew Afryki usłyszał także Arkady Paweł Fiedler, wnuk TEGO Arkadego Fiedlera. Postanowił przemierzyć Czarny Ląd z północy na południe wschodnim wybrzeżem ale zrobił to w wyjątkowym, nietypowym i zaskakującym pojeździe. Najważniejszym towarzyszem, osuwającym na dalszy plan nawet ekipę, był Maluch, polski Fiat 126p.

Zaczynając wyprawę z Arkadym miałam wątpliwości. Bałam się, że trafiłam na szalonego fana motoryzacji i cały czas będę wysłuchiwać o chłodnicy Malucha (której nie ma), o silniku (który jest z tyłu), o oponach i wielu innych elementach, które średnio mnie interesują. Arkady bardzo szczegółowo zaznajomił nas z Fiacikiem (zwanym też Zieloną Bestią) co budziło lęk ale szybko okazało się, że dzięki temu lepiej znamy naszego towarzysza, lubimy go bardziej a potem to już tylko dzielnie mu kibicujemy w szalonym rajdzie po afrykańskich bezdrożach i puchniemy z dumy gdy bije kolejne rekordy oraz dzielnie znosi wszelkie przeciwności. Bo Maluszek okazał się strzałem w dziesiątkę. Przemierzył całą Afrykę od Egiptu po RPA bez większej awarii. Pokonał wzniesienia ale przede wszystkim tysiące szutrowych dróg. Wszędzie gdzie się pojawiał budził zaskoczenie i fascynację. Nikt nie mógł wyjść z podziwu, że coś co mocą nie wiele przewyższa motocykl przejechało taki kawał drogi. Był atrakcją i magnesem przyciągającym ludzi, pomagał przełamywać lody oraz nawiązywać kontakt z ludźmi.

Jednak, pomimo oczywistego bohatera, nie jest to powieść motoryzacyjna ale klasycznie skonstruowana książka podróżnicza. Arkady Paweł Fiedler ciekawie opowiada o swoich przygodach. Każdemu miejscu w jakim się znajduje poświęca trochę czasu by uchwycić miejscowy koloryt i specyfikę. Już od pierwszych stron, od pierwszych minut podróży razem z nim borykamy się z trudnościami jak i zachwycamy się odmiennością afrykańskiego lądu. Stopniowo coraz bardziej zagłębiamy się w Czarny Ląd. Przemierzamy pustynie, sawannny, tysiące kilometrów są za nami i cóż.. trudno się zdecydować gdzie patrzeć i co podziwiać. Czujemy spiekotę słońca a piach wpycha się w każdą wolną przestrzeń. Jak na wnikliwego podróżnika przystało Fiedler nie zapomina o ciemnej stronie przeszłości Afryki - wspomina rzeź w Rwandzie, problemy kolejnych mijanych ludów, postępującą turystykę, która zmienia oblicze tego kontynentu.

Nie spodziewałam się, że tak ciężko będzie mi opuścić Afrykę. Zaciekawiła mnie i rozbudziła apetyt na dalsze szukanie informacji. Obudziła też uśpione marzenie o własnej wielkiej podróży. Polecam!

wtorek, 14 marca 2017

,,Dziennik kasztelana" Evžen Boček

Tytuł oryginału: Deník kastelána

Jeśli ktoś spodziewa się powtórki z ,,Ostatniej Arystokratki" to niech uważa. Może się mocno rozczarować. Chociaż temat podobny, miejsce prawie identyczne, postaci na pierwszy rzut oka jakby skądś znane to jednak klimat nie pasuje. Arystokratka doprowadzała do spazmów śmiechu, a tutaj od pierwszych stron czujemy powiew niepokoju.

Wiktor, zmęczony życiem w mieście podejmuje pracę kasztelana na zamku gdzieś koło Brna. Sprowadza rodzinę i w końcu chce rozkoszować się spokojnym, sielskim życiem. Jednak coś od pierwszych chwil pobytu nie daje mu spokoju, nic nie dzieje się tak jak powinno, zagadkowe i tajemnicze zdarzenia nękają wszystkich, którzy zbliżą się do zamku. A i problemy osobiste Wiktora, które miały znaleźć tutaj swoje rozwiązanie tylko się potęgują i nawarstwiają.

,,Dziennik kasztelana" chyba najbardziej zbliżony jest klimatem do horroru gotyckiego. Posępne zamczysko, seria dziwnych zdarzeń oraz całe mnóstwo niedopowiedzeń. Nic nie dzieje się otwarcie, mamy tylko dziwne podejrzenia oraz niesprecyzowane przeczucia. Całość bazuje na delikatnym balansowaniu na ukrytych lękach. Trzyma w napięciu od pierwszych stron, sprawiając, że nie można się oderwać. Cały czas niecierpliwie oczekujemy na wielkie finałowe odsłonięcie prawdy. Tylko czy na pewno ono nastąpi i będzie takie jak tego by się pragnęło?

,,Dziennik kasztelana" to sporo, dla mnie pozytywne, zaskoczenie. Zupełnie inna atmosfera, bardziej precyzyjna i zwarta oraz przede wszystkim bardziej mroczna oraz zagadkowa niż w Arystokratce ale przez to równie interesująca. Autor pokazał, że nie tylko umie bawić ale też napędzić trochę stracha. Polecam!

poniedziałek, 13 marca 2017

,,Wojny rodziny Gucci" Jenny Gucci

Tytuł oryginału: Gucci Wars

Świat bogatych i sławnych od zawsze fascynuje. Budzą oni całą gamę, czasem sprzecznych uczuć i emocji. Zachwycamy się ich strojami, przepychem życia, ekscytujemy kolejnymi wydarzeniami z ich życia, po cichu zazdrościmy podróży, oburzamy nadmiernym epatowaniem bogactwem. Jedno jest jednak pewne: nie umiemy przejść obok nich obojętnie. Cóż sławne nazwisko przyciąga tłumy, a szczególnie jest nim tak uznane jak Gucci. Kto przepuści jedyną w swoim rodzaju możliwość zaglądnięcia za kurtynę i sprawdzenia co na prawdę się z nim wiążę?

Historia Jenny Gucci zaczyna się jak bajka. Młoda kobieta nagle zostaje  dostrzeżona przez syna modowego potentata. Szalony romans kończy się małżeństwem a dziewczyna nagle wkracza na niedostępne dla niej wcześniej salony. Wszystko o czym wcześniej marzyła znajduje się teraz w zasięgu ręki. Jednak ta historia stopniowo odsłania swoją mroczną stronę. Jenny będzie świadkiem brutalnych i bezwzględnych walk wewnątrzrodzinnych, irracjonalnych zachowań. Jej cudowny świat zacznie się walić i sama będzie musiała  stanąć do walki o swoją godność oraz przyzwoite życie dla córki.

Jak każda historia oparta na prawdziwych wydarzeniach, ta też może budzić różne odczucia. Wręcz nieprawdopodobnym wydaje się, to co działo się w gabinetach i rezydencjach rodzinny Gucci. Gdy do głosu dochodzą urażone ambicje, żądza bogactwa oraz gorący, włoski temperament nie może być spokojnie. Zgrozę wywołują kolejne działania Guccich, wymierzone w najbliższych oraz bezbronne jednostki. Cały czas mieszają i kotłują się szaleństwo z okrucieństwem oraz zachłannością. Jenny pisze ciekawie i próbuje być w swojej opowieści obiektywna. Próbuje jasno, klarownie naświetlić to co z zapałem relacjonowały tabloidy w latach osiemdziesiątych i na początku dziewięćdziesiątych. Po lekturze zrozumiałym staje się dlaczego rodzina Guccich straciła prawa do marki i została wykupiona przez firmę zewnętrzną.

,,Wojny rodziny Gucci" to ciekawa lektura, która może zainteresować wszystkich nie tylko pasjonatów mody czy prasy tabloidowej. Zachęcam!

piątek, 10 marca 2017

,,Miłość barona" Grace Burrowes

 Tytuł oryginału: Thomas

Thomas Jennings na pewno nie spodziewał się zobaczyć taki obrazek nowo nabytej posiadłość. Zarządca gdzieś przepadł, zastępuje go bardzo zdecydowana panna, w majątku dzieją się dziwne rzeczy, a stajenni są podejrzanie dobrze wychowani. Nic nie jest takie jak być powinno, młodemu lordowi zaczyna nagle bardziej zależeć na pani ekonom a gdy jeszcze dojdzie lekki wątek kryminalny - cóż, przepis na sympatyczny romans historyczny gotowy.

Chyba największym walorem ,,Miłości barona" są wszechobecne tajemnice. Już od pierwszych stron głowimy się nad tym co nie pasuje do wizerunku stereotypowego angielskiego dworku. Wiele elementów widać już na pierwszy rzut oka: niedoświadczony baron, kobieta na nie swoim stanowisku, dziwna służba, tajemnicze zdarzenia. Co strona to nowa zagadka i choć wielu rozwiązań można się domyślić wcześniej nie umniejsza to wcale zabawy oraz nie zmienia odbioru całości. Autorka mocno wykorzystuje reguły tego gatunku literackiego, przy okazji trochę po cichu przemycając coś nowego i odświeżającego. Bohaterowie mimo, że stereotypowi obdarzeni są pasją, siłą i zaradnością, sprawiającą że przyjemnie obserwuje się ich poczynania.

,,Miłość barona" to przyzwoite otwarcie cyklu ,,Dżentelmeni po przejściach". Nie wyróżnia się zbytnio na tle podobnych ale też nie razi. Przyjemnie się czyta tę powieść, idealna na leniwe popołudnie.

czwartek, 9 marca 2017

,,W imperium Słońca" Karin Muller

Tytuł oryginału: Along th Inca Road : a woman's journey into an  ancient empire

Karin Muller na przełomie wieków poświęciła sześć i pół miesiąca aby pokonać słynny Szlak Inków. Przemierzyła Ekwador, Peru, Chile i Boliwię by odnaleźć ślady życia Inków i ich potomków. Chciała jak najbardziej zbliżyć się do prawdziwego życia współczesnych Indian: poznać ich zwyczaje, kulturę, dotknąć oraz posmakować świata ukrytego gdzieś w Andach. Rezultatem jej wędrówki jest reportaż zarówno książkowy jak i filmowy ,,W imperium Słońca".

Jest to reportaż, chyba jeden z nielicznych, który mogę skonfrontować z własnymi doświadczeniami. Zupełnie przypadkiem moja wyprawa do Ameryki Południowej we wrześniu 2016 roku przebiegła podobnym szlakiem, choć ja podróżowałam w przeciwnym kierunku, z Boliwii przez Chile do Peru. Nie widziałam aż tyle co autorka ale ponownie, poprzez jej relację, mogłam przenieść się do tego niesamowitego miejsca. Znowu poczułam oddech Oceanu Spokojnego w okolicach Peru, dostrzegłam wikonie gdzieś na Altplano, ponownie byłam nad jeziorem Titicaca i odwiedziłam Wyspę Księżyca. Copacabana, Oruro, Cochabamba to już nie są punkty na mapie ale realne miejsca. Przy okazji lektury mogłam uświadomić sobie jak wiele tam się zmieniło, równocześnie paradoksalnie pozostając niezmiennym. Lepiej zrozumiałam to co w trakcie mojej wyprawy tylko obserwowałam i poznałam historię Inków oraz podboju ich państwa przez Hiszpanów. Karin Muller ciekawie opowiada mieszając historię ze współczesnością. Lubi przebywać wśród ludzi i szukać w nich ciekawej inności. Sprawia, że znowu odległa Ameryka Południowa jest bliżej bo zawsze razem z nią jesteśmy w centrum zdarzeń.

,,W imperium Słońca" pozostawiło mnie jednak ze sporym niedosytem i tęsknotą. Ponownie chciałabym tam wrócić i jeszcze raz zobaczyć wszystkie miejsca, równocześnie dopytując się o to czego brakło. Póki co pozostaje mi otworzyć folder i znów przeglądać zdjęcia oraz mieć nadzieję, że jeszcze tam wrócę.

Peru, Altiplano, wrzesień 2016

wtorek, 7 marca 2017

,,Zapach czekolady" Ewald Arenz

Tytuł oryginału: Der Duft von Schokolade

,,Tak, w ten sposób powinno się robić czekoladę, pomyślał August. Żeby smakowała życiem".

Koniec XIX wieku, Wiedeń. Młody August w dniu gdy opuszcza na zawsze służbę wojskową spotyka piękną i tajemniczą Elenę. Kobieta od pierwszych chwil go fascynuje i odurza swoim ... zapachem. Bo chłopak ma specyficzny dar, posiada węch absolutny i potrafi powiązać zapachy z pojawiającymi się w jego umyśle wizjami przeszłości, przyszłości i teraźniejszości. Młodzi dosyć szybko zakochują się w sobie i zostają kochankami. Nie dane jest im jednak długo cieszyć się sobą, do głosu dochodzą ukryte sekrety a rozwijający się związek przerywa straszliwa tragedia.

,,Zapach czekolady" to opowieść, która oddziałuje na czytelnika na wielu płaszczyznach. Kusi smakiem, zapachem i pięknem plastycznie nakreślonych obrazów. Niczym od wykwintnych pralin, nie da się jej odłożyć nie odkrywając tego co zaklęte jest w ich wnętrzu. Stopniowo uwalniane są kolejne odczucia i wrażenia pozwalające dostrzec skryte piękne. Bo to nie tylko niezwykła, magiczna i romantyczna historia miłosna ale także opowieść o ucieczce, poszukiwaniu, tęsknocie i prawdziwej wolności. Pokazuje, że czasem trzeba coś stracić lub poświęcić by odnaleźć to co naprawdę ważne i co może stanowić sens życia.

Nie można pominąć też świetnie nakreślonego tła. Wiedeń i Berlin jakie wyłaniają się z kart powieści to miejsca gdzie chciałoby się zgubić. Wciągają, fascynują i zachwycają swoją zagadkowością. Jak bohaterowie skrywają swoje i stopniowo odkrywają prawdziwy urok oraz czar. Oba miasta są magiczne, otulone otoczką tęsknoty za czasem, który na zawsze odszedł.

,,Zapach czekolady" zauroczył mnie i sprawił, że nie mogłam się oderwać. Gdzieś podświadomie w swojej magicznej, fantazyjnej aurze skrywał ulotne i niedające się do końca sprecyzować nawiązania do ,,Cienia wiatru", ,,Czekolady" czy ,,Pachnidła". Ale myli się, każdy kto szuka namacalnych dowodów to tylko lekki zapach... zapach czekolady i zapach życia. Polecam!

poniedziałek, 6 marca 2017

,,Po szóste nie odpuszczaj" Janet Evanovich


Tytuł oryginału: Hot six


W Grajdole nie istnieje pojęcie ,,świętego spokoju". Bo jak może tam panować prawo i porządek, gdy najlepszy łowca głów staje się kolejnym niestawiającym się (słynne NS) i to Stephanie Plum ma go ścigać. Tylko, że ona wyjątkowo oddaje tę sprawę swojemu arcywrogowi Joyce. Nikt nie wierzy, w to że Steph nie jest zamieszana w całą aferę i jak łatwo się domyślić to za nią ciągnie się cały sznur podejrzanych typów, spalonych samochodów a karawanę zamyka nieoceniona Babcia Mazurowa i żarłoczny pies Bob. Pozostaje tylko współczuć ... Morelli'emu bo przy takiej kobiecie tylko frustracja i siwe włosy pewne :)

,,Po szóste nie odpuszczaj" nie odpuszcza. Bawi i odpręża idealnie. Nie wierzę, że istnieje choć jedna osoba, która nie parsknie śmiechem gdy Bob idealnie ,,załatwia" bandziorów a babcia Mazurowa testuje cierpliwość Śliwki. Fani spalonych samochodów też będą usatysfakcjonowani bo bez tego nie może się obyć porządne śledztwo. Nie brakuje nieudolnych pomagierów, trochę brakło demonicznego czarnego charakteru ale cóż... Także ci z czytelników, którzy czekają na porywy serca będą zadowoleni. Bo serce Śliwki się wyrywa - tylko za bardzo nie wie, w którą stronę ma lecieć.

Stephanie Plum uzależnia jak dobry serial. Więc kiedy następny odcinek?

p.s. WYZWANIE 2017 - Przeczytaj tyle ile masz wzrostu: 138,5 cm - 2,9 cm =  135,6 cm