,,Doktor Sen" Stephen King

,,Doktor Sen”

Lubicie Stephena Kinga? Ja nie specjalnie. Mimo to zdarza mi się sięgać po jego książki. Stosuję wtedy wobec niego zasadę Jonathana Carrolla czyli czytam 50-100 stron i sprawdzam czy opowieść mnie porwie. Jeśli nie, odkładam i nigdy do niej nie wracam (tam miałam np. w przypadku ,,Stukostrachów”). Jeśli tak, kończę i nigdy nie jestem rozczarowana.

Po powieść ,,Doktor Sen” sięgnęłam z ciekawości co King zrobi jeśli pierwszą cześć, czyli kultowe ,,Lśnienie” zakończył wybuchem, dosłownie i w przenośni. Poprzeczkę miał rzeczywiście wysoko postawioną. Chyba musiał się liczyć z faktem, że może zostać znienawidzony przez pokolenia (w końcu od pierwszego wydania minęło już ponad 30 lat) miłośników horroru, gdy coś pójdzie nie tak.

Ale do rzeczy. Główny bohater to podobnie jak wcześniej, Dan Torrence. Teraz dużo starszy, sponiewierany przez życie, próbujący gdzieś znaleźć spokojną przystań. Jest niepijącym alkoholikiem i pracownikiem domu spokojnej starości. Jak początkowo się wydaje, przypadkowo, los zetknie go z Abrą, dzieckiem tak samo jak on posiadającym ,,jasność”. Na ich drodze stanie także ,,organizacja” nazywająca siebie Prawdziwym Węzłem, która żywi się poprzez torturowanie jaśniejących dzieci.

Trzeba to przyznać, że walka Dana i Abry z Prawdziwym Węzłem jest momentami przewidywalna ale w tym przypadku nie stanowi to, aż takiego minusa. Akcja toczy się płynnie, nie ma niepotrzebnych wątków, wszystko łączy się w spójną całość, szybko biegnącą ku finałowemu starciu. Kto przeżyje a kto zginie, kto okaże się wrogiem a kto nieoczekiwanym sprzymierzeńcem, tego musicie dowiedzieć się sami.

Polecam i gorąco zachęcam do sięgnięcia, dobra książka na zbliżającą się majówkę. Nie jest to już typowy horror, gdzie co drugą stronę coś próbuje nas straszyć, bardziej uniwersalna powieść o walce dobra ze złem. Spokojnie mogą skusić się także ci, którzy nie przepadają za baniem się.